İnsan dökülmeye tek tek başlıyor. Bir yerden ilk sen gidersen o ayrılıktır. Eğer bir yerden tüm sevdiklerin teker teker gider de sona sen kalırsan o yaprak dökümüdür.
Mart ayında market rafına karpuz geldiğinde sormuştum kendime yaz havanın sıcak olduğu mevsim midir diye. Şimdi sormama gerek yok:Evet sonbahar arkanı yaslayacağın kişilerden uzak düştüğün mevsimin adıdır.
Yeni başlangıçlar için tüketilen eski maceralar kulağımıza küpe, kalbimize yara olarak geçti. Mesaiye mesai eklemek kendinden kendini çıkarmaktan daha büyük kayıpmış, yaşayınca daha iyi öğreniyormuş insan.
Personel servisi insan değil dert taşır diye not almıştım aylar aylar önce. Vah ki haklıymışım. Türkiye’de işsizlik yoktur hissizlik vardır. Kırılgan stajyer, acemi çırak, boşboğaz kalfa, uyanık ustaların yanında suskun mühendis olmak düştü nasibimize. Ne güzeldi o söz: “Sizin türlü oyunlarınız karşısında mücadele edemedim ama size boğun da eğmedim. Bu da size dert olsun.”
Yüzünü görünce kalbimizin ısındığı insanlar yeter hayatımıza. Kalanlar istediği pastanın şantisi olabilir. Yaprak dökümünden şanti partisine geçmeye gerek yok. Hadi eyvallah.
