1965 senesinde yani bundan tam 52 sene önce Metin Erksan bu sahneyi çektiğinde, Halil (Müşfik Kenter) Meral’e (Sema Özcan) şu sözlerle veda etmişti: “Sana âşık olarak kalmak istiyorum. İşte hepsi bu kadar.”
O kemer altının neresi olduğu çok düşündüm. Orayı çok aradım. Tahmin ettiğim yerlerin hiçbirinde çıkmadı karşıma. Orayla karşılaşmak filmi izlememin 363 gün sonrasına nasipmiş meğerse.
Her hikâye gibi 4 yıllık bu maceranın da sonuna geldik. Üniversite, hayatımdaki en büyük okul oldu bana. Okul kaçış yerimdi bir kişi hariç kimse bilmedi. Kendi kendime öğrendim pek çok şeyi. İlk mısralarım o zamanlarda döküldü kâğıda. Kimseye okutamadığım çok notum var hâlâ…
Şehri sokak sokak tek başıma gezdim. Gittiğim her yerde kendimle karşılaştım. Adını sadece tabelalarda görebileceğimiz semtleri arşınladım karış karış. Dükkân kepengini siftahsız kapatan adamların sızısına şahit oldum. Berduşlarla tanıştım, halime bin şükür ettim. Yanı başımızdaki tarihi camilerin bakımsız ve ilgisiz kalışına hüzünlendim. Ne İstanbul’a doyabildim ne de sonu gelmez yollara. Biliyordum bitecekti bir gün, o güne geldik…
Zeynep Tuğçe Karadağ gitmek zamanı demişti ondan mülhem alalım: Şimdi artık gitmek zamanı. Ardımızda onlarca anı ve fotoğraf önümüzde acımasız gerçekler. Bundan böyle mazeret sınavlarına yer yok hayatımızda.
Ve Üstad Sezai Karakoç’un sözü her zamanki gibi hatırımda: “Yol uzun, uzak. Kalbimizden başka pusula da yok gövdemizin cebinde.”
