“Eğer bir gün yolunu kaybedersen eski yolunu arama. Yeni bir yol bul kendine.” bu cümleyi okuduğumda istemsizce Turgut Uyar’ın “Her şeyi düzeltmeye çalışmanın yok ettiği” mısraını hatırladım. Çünkü bazen yolumuzu şaşırmanın başlıca sebebi yolun doğruluğuna dair endişemizdir. Yeni rota ise bizi bambaşka bir yere çıkarmıştır bile. Böylesi durumlarda baştan başlama fikri insana cazip geldiği gibi riskli de görülebilir.
Bilinmezliklerle dolu yeni bir maceraya sıfırdan başlamak için gerekli gücü kendinde bulabilmen gereklidir. Sıfırdan başlamış gibi düşünsen bile aslında işler hiç de öyle değildir çünkü senin yeniden başlamana neden olan yenilgi “Mutluyum çünkü galip gelmedim” mısraını kurdurmuştur sana.
Peki, ne öğrenirsin? Her şeyi kitaplarda bulamayacağın gibi her şeyi de beyaz sayfalarda anlatamayacağımı öğrenirsin. Bu dünya konuşanlara –hassaten iyi konuşanlara- bakar. Kalemden dökülen kelimelere bakmazlar insanlar. Eğer ki türlü insanlarla dolu o masada sana gelen bir taarruzu sözlerinle def edemezsen yersin yumruğu.
Muzaffer Serkan Aydın Ağabeyin “cevap verip senin seviyene / inmek istemem ama dünya; / sevinme, bir yara gibi / günler de geçiyor zamanla..” mısralarını bir süredir kalbimin kapısına asmış durumdayım. Zahirle ilgilenip bâtını görmeyenler canımı sıksalar da biliyorum ki onların bana verecekleri çok fazla bir şey yok esasında. Demek ki her meselede olduğu gibi yine kendin kuracaksın dünyanı. Kendi adımlarınla oluşturacaksın rotanı. Yol ayrımlarında kalbine danışacaksın, o yol ayrımları yanlış yerlere çıkma ihtimali barındırsa da. Eğer bu yanlışları göze alabiliyorsan büyüyeceksin zaten. Veremediğin nefesleri kimse görmeyecek ama o geçen zaman akabinde belki o cümleyi duyacaksın yeniden: “Sen büyümüşsün”
Taşınacak suyu da kırılacak odunu da yüklenmekten korkmanın abes olduğu gerçeği doğacak yine avuçlarına.
